Мы калісьці з табой сябравалі,
А цяпер ты далёкі, пахмуры.
Ці пачуцьцяў разьбіліся хвалі?
Ці прыціхлі сардэчныя буры?
Хай у горле ад гора сьпякотка –
Я ня кіну сьпяваць, не сагнуся.
Бачу, браце, табе не салодка,
Бо ня лёгка сьмяяцца ў прымусе.
I няволяй і страхам зламаны,
Ты ня можаш прызнацца праўдзіва,
Што я сёньня твой сябра адданы.
А зрачэшся мяне, дык ня дзіва!
Бачу: ўсё не ад сэрца, ня злосна,
Быў і ты на чужыне – няшчасны.
Б'еш сябе, нават родных ускосна,
Выхваляючы мэтад сучасны,
Мэтад і пазалоты і зману,
I замоўчваньня горычы ўласнай.
Дружа, верыш ты? Словам сьпяваным
Зможам! Прыйдзем да праўды нязгаснай.
|
|
